Ostatnio prawie mieszkam nad morzem. Dziś znów moczyłam zadek w słonej wodzie, słuchałam szumu fal, napełniałam kieszenie gorącym piaskiem, kamykami, muszelkami i wspomnieniami. Na przyszłość. Na jutro. Na cały pracowity tydzień, który przede mną. I tak sobie pomyślałam, że wszystko ma swój czas.

źródło: Netflix.com Mój blog jest trochę wnętrzarski, trochę lajfstajlowy, ale co jakiś czas pojawiają się tutaj też treści światopoglądowe. Dlatego dziś poruszam temat trudny, ważny, aktualny. Temat, który na świecie budzi wiele emocji, a jeszcze więcej demonów. Temat, który sprawia, że my, ludzie, wyciągamy pięści i maszerujemy w proteście przeciwko oraz - po drugiej stronie - w jego imieniu. Wszystko to pod wpływem bardzo ważnego miniserialu Netflixa - "Jak nas widzą" (oryg. When they see us). Porozmawiajmy o kolorach, ok? 

Kto mi powie, kiedy i dokąd zwiał maj? ;) Ba, kiedy minęło 15 dni czerwca ja się pytam? ;) Z >>>  majowej listy  <<< udało mi się odhaczyć tylko kilka punktów, ale nie płaczę nad rozlanym mlekiem. Po prostu biorę ścierkę i wycieram. A później rysuję nowy plan. ;)

Czerwiec to już praktycznie lato, prawda? I choć wiosna jeszcze kurczowo trzyma się kalendarza, to jej dni są policzone. Raport pogodowy mówi, że na Mazurach Zachodnich: gorrrrąco i słonecznie. Można pływać, opalać się, jeść lody z zanurzonymi w jeziorze stopami. Można też dać się ukąsić komarowi, no ale... uroki lata, prawda?